.:قطعه ی بصیرت:.

ازین رو در بعضی مواقع احساسات جای برخی واقعیتها را در انتقاد گرفته و گاها شده اند #انتـــــــقاد با چاشنی #تخـــــــریب !

میتوان بخش اندکی از عللی که موجب خشم رییس جمهور شده و حتی تا جایی پیش رفته که دومین مقام جمهوری اسلامی ایران در مقابل تعداد کثیر رسانه های داخلی و خارجی دهان به توهین گشودند،انتقادات غیر منصفانه و تخریب در نظر گرفت.

(دیدار با اعضای هیئت دولت،93/5/6)

حال باید تبیین شود مرز بین انتقاد و تخریب چیست؟

« مرز انتقاد و تخریب چیست؟ تخریب بکنند و اسمش را بگذارند انتقاد؛ یا از ما انتقاد بشود و ما تلقیِ تخریب از آن داشته باشیم. خب، باید مشخص بشود تخریب کدام است و انتقاد کدام است. معنای انتقاد آن ارزشیابیِ منصفانه‌ای است که یک آدم کارشناس میکند؛ نقادی همین است دیگر. وقتی شما طلا را میبرید پیش یک زرگر که نقادی کند، او میگوید که آقا! این عیارش بیست است؛ یعنی عیار بیست را قبول میکند؛ حالا از بیست و چهار عیار - که طلای خالص است - چهار عیار کم است. این شد نقادی. البته زرگر هم هست و وسیله‌ی نقادی را هم دارد. اما اگر چنانچه طلا را بردید مثلاً پیش یک آهنگر و او یک نگاهی کرد و آن را انداخت و گفت: آقا! اینکه چیزی نیست! این اسمش نقادی نیست. اولاً اصل طلا بودن این، انکار شده. خب، بالاخره مرد حسابی! حالا عیار بیست و چهار ندارد، عیار بیست که دارد؛ این را قبول کن! ثانیاً: شما که اهل این کار و آشنای این کار نیستی! »

(دیدار با اعضای هیئت دولت87/6/2)

و اینکه یک انتقاد چگونه باید باشد...

«انتقاد باید باشد، اما انتقاد باید با لحن خوب و منصفانه باشد و هدف از آن نیز بی آبرویی و سبک کردن طرف مقابل نباشد که این روش قطعاً غلط است.»

(دیدار با اعضای هیئت دولت،93/5/6)

و یک نکته ی خیلی مهم...

«انتقاد خوب است، تخریب بد است؛ انتقاد خدمت است، تخریب خیانت است؛ نه خیانت به دولت، بلکه خیانت به نظام و خیانت به کشور است. نباید تخریب بکنند، انتقاد بکنند.»

(دیدار با اعضای هیئت دولت87/6/2)